De aardbevingen in Marokko en Turkije en de overstroming in Libië zijn op alle manieren traumatisch. Fysiek en geestelijk. Fysiek doen artsen en verplegers en andere hulpverleners er alles aan om de pijn te verlichten.
Tegelijkertijd is er de rouw. Gelukkig dat er rouw is. Rouwrituelen en alles wat je in een rouwperiode voelt, zorgt ervoor dat je - op den duur – leert leven met de pijn van het verlies.
En dan is er nog trauma. Bij een trauma wordt de gebeurtenis geen herinnering. En de bijbehorende gevoelens van angst, schrik en boosheid kunnen snel worden opgeroepen. De trilling van een langsrijdende vrachtwagen, brengt je weer terug naar dat moment dat de aardbeving begon. De knal van een rotje roept de herinnering op aan dat oorlogsgebied…de gevoelens komen niet tot rust.
Zijn alle inwoners uit het aardbevingsgebied in Turkije en Marokko getraumatiseerd? Nee. Een groot aantal pakt na een gezonde rouwperiode hun leven weer op. En leert leven met de herinneringen.
Een ander deel blijft achtervolgd worden door de gebeurtenissen en de bijbehorende angst. De gebeurtenissen kunnen geen herinnering worden; dat staan het lichaam en de geest niet toe. De reden? Die scheelt van persoon tot persoon. Een verslaving, een eerder opgelopen trauma, teveel stress in het dagelijks leven of een nare jeugd blokkeren je vermogen om een afschuwelijke gebeurtenis te verwerken en tot een herinnering te maken.
De Nederlands-Amerikaanse psychiater Bessel van der Kolk heeft er een uitgebreid boek over geschreven: Traumasporen. Een van de meest indrukwekkende boeken die ik gelezen heb de afgelopen jaren.
Het effect van trauma is dat de persoon in kwestie zich afzondert: ze is liever alleen dan met vriendinnen of familie; En spreekt zich niet uit over wat haar dwarszit, omdat ze daar de woorden niet voor heeft. Want het lichaam, dat het trauma opslaat en levend houdt, gebruikt geen woorden om zich te uiten, maar spanningen en emoties. Woorden komen uit het brein. En daar zit dat trauma niet.
Wat helpt? Een liefhebbende, stressloze omgeving, lichamelijke activiteit, en het woordeloos uiten van je gevoelens: met tekeningen, muziek en drama.
Herken jij trauma in jezelf? reageer je soms te gevoelig? Heb je te levendige herinneringen aan een nare gebeurtenis? in analytische therapie onderzoeken we waar dit mee heeft te maken en hoe je er mee om kunt leren gaan. Geïnteresseerd? Neem contact met me op: paul@lensink.org.